Zespół Aspergera

Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym, należącym do spektrum autyzmu. Po raz pierwszy opisał go austriacki lekarz Hans Asperger już w roku 1944. Chociaż Zespół Aspergera jest zdiagnozowany u stosunkowo niewielu dzieci, o tym zaburzeniu mówi i pisze się wiele, a to dlatego, że diagnoza to jedno, a niezdiagnozowane przypadki to drugie. Zespół Aspergera jest potocznie nazywany łagodną odmianą autyzmu. Zespół Aspergera zalicza się do Rozległych Całościowych Zaburzeń Rozwoju. Chociaż jest to zaburzenie ze spektrum autyzmu, nie można utożsamiać go z autyzmem. Osobom zmagającym się z tym pierwszych zaburzeniem jest znacznie łatwiej funkcjonować w społeczeństwie, choć różnią się oni od swoich rówieśników.

Zespół Aspergera nie jest dolegliwością dziedziczną, jednak możliwe jest odziedziczenie pewnych skłonności do zaburzeń ze spektrum autyzmu. Tak naprawdę przyczyny tej choroby nie zostały do końca wyjaśnione, jednak istnieją pewne podejrzenia co do jej powstawania:

1. toksoplazmoza,
2. uraz okołoporodowy lub na etapie życia płodowego,
3. mutacja genetyczna chromosomów: 3., 4., 7. oraz 11.,
4. uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego,
5. infekcje mózgu.
6. wiek ojca (większe szanse występują u dzieci ojców po 40. roku życia).

Zespół Aspergera - objawy

Choroba diagnozowana jest zazwyczaj między 3. a 8. rokiem życia. Zespół Aspergera charakteryzuje się zaburzeniami w wielu aspektach:

1. upośledzeniem interakcji społecznych,
2. brakiem empatii,
3. brakiem chęci współpracy lub nieumiejętnością współpracy w grupie,
4. kłopoty z porozumieniem się,
5. kłopoty tworzeniem się więzi emocjonalnych,
6. problemy z zawieraniem przyjaźni,
7. ograniczona komunikacja niewerbalna (skąpe gesty, ograniczona mimika twarzy, brak kontaktu wzrokowego, dystans fizyczny),
8. zaburzenia mowy,
9. język jest pedantyczny, perfekcyjny, ale jednocześnie występują ograniczenia w zrozumieniu przenośni, ukrytych znaczeń,
10. zachowania są rutynowe, wyuczone, powtarzalne (nawet najprostsze czynności wykonywane są według określonego schematu),
11. zaburzenia integracji sensorycznych (zbyt wysoka lub zbyt niska wrażliwość na dźwięk, światło, temperaturę),
12. wąskie, specjalistyczne zainteresowanie jedną dziedziną,
13. problemy z używaniem właściwych zaimków osobowych,
14. czasami, nie zawsze, występuje również ograniczona sprawność ruchowa i niezdarność.

Zespół Aspergera - leczenie i terapia

Niestety do dziś nie udało się znaleźć lekarstwa lub metody, aby wyleczyć zespół Aspergera. Odpowiednie postępowanie może doprowadzić do pewnego ograniczenia negatywnych skutków objawów zaburzenia, przez co ułatwione jest ich funkcjonowanie w społeczeństwie. Po postawieniu diagnozy u dziecka, (zwykle potrzebujemy kilku miesięcy) stosuje się równolegle szereg oddziaływań terapeutycznych do których należą:

• Trening Umiejętności Społecznych (TUS)
• zajęcia z integracji sensorycznej (SI)
• usprawniania sfery komunikacyjnej
• uczestniczenie w psychoterapii behawioralno-poznawczej
• terapia metodą kognitywną (poznawczą).

Czasami do leczenia włącza się farmakologię, dziecko dostaje leki przeciwdepresyjne i neuroleptyczne. Zawsze podaje się je tylko w uzasadnionych przypadkach i pod nadzorem lekarza. Diagnoza zespołu Aspergera może być postawiona też u osób dorosłych, zwykle zaburzenia te nie wymagają leczenia, ale wymagają rozwijania umiejętności osobistych w kontaktach rodzinnych i społecznych. Istotne jest podejście, aby nie traktować zespołu Aspergera jako choroby. Osoby z zaburzeniem mogą żyć w szczęściu, funkcjonować na co dzień i rozwijać swoje pasje pod warunkiem, że ktoś pomoże im zrozumieć siebie i potrzeby innych.