Dokładnie dziesięć lat temu były marzenia. Były szlachetne plany. Dzisiaj jest już wiadomo. Był to strzał w dziesiątkę. Po 10 latach istnienia Fundacja Zbieramy razem zapisuje się do Panteonu najlepszych polskich organizacji pozarządowych. Z okazji jubileuszu nie grają fanfary i nie ma nas na salonach. Za to jest radość, że przez swoje dziesięciolecie potrafiliśmy złączyć dwie jakże bardzo ważne cechy. Jest to wrażliwość i otwartość na potrzebujących oraz profesjonalizm działania.

Pomaganie zawsze było bliskie Piotrowi Barszczewskiemu i jego zonie Irenie Ewie Barszczewskiej. On, były wolontariusz jednej z gdyńskich fundacji, ona pielęgniarka bez reszty oddana nie tylko swoim pacjentom, ale przede wszystkim po prostu potrzebującym. Połączyła ich pasja, którą jest pomaganie. Gdy 10 lat temu zakładali fundację nie mogli wiedzieć, jak długo sprostają zadaniom, jak długo trwać będzie misja, która ogarnęła całe ich jestestwo. Dziś wiedzą, że to, co stworzyli, jest dziełem. Choć oboje nie są wizjonerami, oni mieli wizję stworzenia fundacji, która pomaga naprawdę.

Misją Fundacji Zbieramy Razem jest niesienie pomocy dla osób niepełnosprawnych lub ciężko chorych ze szczególnym naciskiem na dzieci w zakresie wsparcia informacyjnego i materialnego. Ważnym elementem działań Fundacji Zbieramy Razem jest pomoc społeczna dla osób w trudnej sytuacji życiowej lub materialnej, której doświadczyli nagle pod wpływem tragedii osobistej lub w wyniku klęski żywiołowej czy pożaru. Ponadto przeciwdziałanie wykluczeniu osób starszych z życia społecznego oraz ich zubożeniu. Fundacja nawiązuje wszechstronną współpracę z innymi organizacjami pozarządowymi w zakresie realizacji przez te podmioty działań w sferze zadań pożytku publicznego. Organizuje i promuje wolontariat z naciskiem na tzw. e-wolantariat w mediach społecznościowych. Stara się organizować działania aktywizacyjne w zakresie rekreacji i turystyki osób niepełnosprawnych oraz osób starszych. Oprócz tego prowadzi działalność wspomagającą rozwój wspólnot i społeczności lokalnych z naciskiem na osoby słabiej usytuowane, zagrożone wykluczeniem.

Wartości nadrzędne, którymi kieruje się fundacja, to etyka, lojalność, uczciwość, niezależność, równość i tolerancja, profesjonalizm i odpowiedzialność. Przez 10 lat swojej działalności efekty pracy tej organizacji są widoczne. To liczne kampanie społeczne, akcje na rzecz osób niepełnosprawnych, chorych, ludzi starszych czy osób zagrożonych wykluczeniem, to warsztaty i szkolenia, porady psychologiczne i obywatelskie. To wszechstronna współpraca z mediami w celu nagłośnienia problemów osób niepełnosprawnych i ludzi starszych.

Be zaciągania bankowych kredytów, lecz z darowizn i wpłat od ludzi dobrej woli fundacja dysponuje już dwoma obiektami. Pierwszy na potrzeby swoich podopiecznych znajduje się w Kłyzówce niedaleko Drohiczyna. To Ośrodek Terapii Poznawczo-Behawioralnej - Barszczówka. Drugi, pod nazwą „Bezpieczna Przystań” znajduje się przy ul. Krzywej we Fromborku. Ten dom stanie się prawdziwą oazą wsparcia i troski dla tych, którzy jej potrzebują.    

Fundacja Zbieramy Razem nie korzysta z dotacji Skarbu Państwa. I chociaż statystyki ma imponujące, bo pomogła setkom podopiecznych, a kwota udzielonej im pomocy materialnej i finansowej przekroczyła 2 mln zł, to jednak nie o kwoty pomocy tu chodzi. Chodzi o ludzką wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka i na fakt, że ze swoim nieszczęściem nie pozostał sam.

Nie ma tortu ani szampana, nie ma nas na salonach czy parkiecie. Trwamy tam, gdzie wciąż czekają na nas ci, dzięki którym to wszystko kręci się już 10 lat. Jeśli chcecie zamiast kwiatów, życzeń i licznych gratulacji wesprzeć nasze dzieło pomocy, będzie nam miło. Nasze konto otwarte jest na Wasze serca i odruch pomocy: 76 1050 1764 1000 0090 3087 9689.

Wszystkim, którzy przez 10 lat naszej obecności w jakikolwiek sposób nas wspierali, serdecznie dziękujemy. Bez Was nie byłoby nas i nie byłoby dobra, który rozlewa się na potrzebujących.

Światowy Dzień Farmaceuty, obchodzony każdego roku 25 września, to wyjątkowe święto, które zrodziło się z miłości i szacunku do zawodu, który jest nieodzownym elementem naszego zdrowia i dobrego samopoczucia.

Założona w 1912 roku Międzynarodowa Federacja Farmaceutyczna (FIP) - organizacja skupiająca farmaceutów z całego świata - w 2009 roku podczas Kongresu Światowego FIP w Stambule, postanowiła ustanowić ten specjalny dzień. Celem było podkreślenie roli farmaceutów w poprawie zdrowia ludzi na całym świecie i promowanie zawodu farmaceuty.

Światowy Dzień Farmaceuty to nie tylko okazja do docenienia pracy farmaceutów, ale przede wszystkim do przypomnienia sobie, jak ważną rolę odgrywają w naszym codziennym życiu. Farmaceuci są naszymi nieocenionymi przewodnikami w świecie leków, pomagają nam zrozumieć, jak działają leki, które przyjmujemy, jak je bezpiecznie stosować i jak mogą one wpłynąć na nasze zdrowie. Są to osoby, do których zwracamy się o radę, kiedy jesteśmy chorzy, a które dbają o nasze zdrowie na co dzień.

Właśnie dlatego Światowy Dzień Farmaceuty jest tak ważny. To dzień, w którym składamy hołd tym cennym profesjonalistom i doceniamy ich zaangażowanie, wiedzę i za wkład, jaki wnoszą w nasze życie. To także okazja, aby zrozumieć i docenić złożoność i znaczenie ich pracy.

W tym dniu, niezależnie od miejsca na ziemi, celebrowane są osiągnięcia farmaceutów, organizowane są różnego rodzaju wydarzenia, spotkania i konferencje, które mają na celu promować zawód farmaceuty, a także podkreślić, jak ważne jest ich wkład w utrzymanie i poprawę zdrowia ludzi na całym świecie.

Pamiętajmy, że każdego dnia, kiedy odwiedzamy aptekę, za ladą stoi osoba, która poświęciła swoje życie, aby pomagać nam czuć się lepiej. Światowy Dzień Farmaceuty to nasza okazja, aby powiedzieć im "dziękuję".

Choroba Alzheimera to rodzaj otępienia spowodowanego uszkodzeniem mózgu. Od 1999 roku, 21 września obchodzony jest Światowy Dzień Choroby Alzheimera, a cały wrzesień to czas, kiedy lekarze, ale również bliscy chorych i sami chorzy starają się zwrócić uwagę ludzi zdrowych na tę chorobę, która dotyka coraz więcej osób.

Według obliczeń założonej w 1984 roku organizacji Alzheimer’s Disease International (ADI), na świecie co 3 sekundy ktoś zapada na jakiś rodzaj demencji, to o sekundę szybciej niż w 2015 roku. Szacuje się, że dziś tylko na chorobę Alzheimera na świecie choruje od 15 do 21 milionów ludzi, a w Polsce ta liczba przekroczyła już 350 tysięcy. Jeśli doliczymy do tego inne formy otępienia to w Polsce mamy ponad pół miliona chorych. Społeczeństwa zachodu się starzeją, więc liczba chorych rośnie w takim tempie, że według ADI w 2050 roku na różnego rodzaju demencje będzie cierpieć 131,5 miliona ludzi. Równocześnie 2 na 3 osoby, które pytano czy wiedzą coś o otępieniu wywołanym uszkodzeniem mózgu, twierdziły, że nie posiadają szczegółowych informacji na ten temat. Do dziś choroba ta jest nieuleczalna.

W grupie po 65 roku życia częstość zachorowania określa się na 10 proc., około 60 roku życia jest to 2 proc., a bliżej 80 roku życia - aż 50 proc. Choroba najczęściej występuje u osób powyżej 65 roku życia, ale nie tylko. Coraz częściej dotyka ludzi młodych. Rozpoznanie medyczne jest początkiem długiej i trudnej choroby, która trwa na ogół od 2 do 20 lat. Choroba objawia się narastającym otępieniem umysłowym. Chory zaczyna zapominać podstawowe rzeczy związane z pracą zawodową czy czynnościami dnia codziennego, zapomina słowa, imiona, gubi się w znanych mu miejscach. Z czasem chory przestaje rozpoznawać bliskich, nie potrafi określić, w jakim jest miejscu, nie może wykonać żadnej czynności samodzielnie, nie panuje nad czynnościami fizjologicznymi.

Choroba dotyka nie tylko samych chorych, ale również ich bliskich. Stała opieka nad chorym na Alzheimera wymaga niesłychanego wysiłku psychicznego i fizycznego. Mimo bardzo intensywnie prowadzonych prac badawczych nie ma skutecznego leczenia, które zapobiegałoby rozwojowi i powstrzymywało proces chorobowy. Można tylko opóźniać i łagodzić objawy takie jak stany lękowe, depresja, psychozy, nadmierne pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia snu.

W walce z chorobą najskuteczniejszym wsparciem dla osób chorych i ich rodzin jest wiedza, współczucie, cierpliwość, dobroć i miłość. Wbrew powszechnym opiniom, zaburzenia te nie dotyczą tylko osób starszych i nie są normalnym objawem starzenia się. Ciężar opieki medycznej, finansowej i socjalnej nad osobami, które tracą sprawność do samodzielnego życia, przejmują bliscy. Potrzebują jednak wsparcia i życzliwości ze strony otoczenia, informacji oraz fachowej porady, aby mogli udźwignąć nadzwyczaj ciężkie brzemię, jakim jest opieka nad osobą chorą przewlekle, tracącą pamięć.

Objawy choroby

10 głównych znaków ostrzegawczych:

Zaburzenia      pamięci      utrudniające      codzienne funkcjonowanie

Trudności     w     wykonywaniu     codziennych     prac domowych

Zaburzenia językowe

Dezorientacja co do czasu i miejsca

Kłopoty w ocenie

Zaburzenia myślenia abstrakcyjnego

Gubienie rzeczy

Zmienny nastrój

Zmiany osobowościowe

Utrata inicjatywy

W  pierwszym  stadium  (otępienie  o  niewielkim  nasileniu)  można  się spodziewać następujących objawów:

pozostawianie rzeczy w niewłaściwych miejscach,

poszukiwanie w domu podstawowych przedmiotów,

powtarzanie pytań i uwag,

krótkotrwałe zapamiętywanie informacji i wyuczonych czynności,

problemy  z  opowiedzeniem  do  końca  rozpoczętej  wypowiedzi,

trudności z odnalezieniem się w nowym miejscu,

powtarzanie  czynności,  np.  sprzątanie,  spożywanie  posiłków, zażywanie leków,

spadek  aktywności  i  zainteresowań,  depresja,  zaburzenia  snu.

W  drugim  stadium  (otępienie  umiarkowane)  można  się  spodziewać następujących objawów:

zaburzenia pamięci krótko- i długotrwałej,

trudności z przypominaniem sobie słów,

nadpobudliwość psychoruchowa,

zapominanie o głównym wątku w trakcie rozmowy,

problemy z orientacją w dobrze znanym otoczeniu,

trudności z ubieraniem się, posługiwaniem sztućcami, rozpoznawaniem osób,

drażliwość, impulsywność, upór, agresja słowna i fizyczna,

zaburzenia rytmu dobowego (traktowanie dnia jako nocy i odwrotnie),

omamy wzrokowe i słuchowe,

zespół błędnego rozpoznawania (np. rozmawianie z telewizorem).

W  trzecim  stadium  (otępienie  głębokie)  chory  nie  jest  zdolny  do samodzielnego funkcjonowania:

nie rozpoznaje bliskich,

nie orientuje się w czasie,

nie wytwarza i nie rozumie mowy,

nie wykonuje podstawowych czynności życiowych.

Obchodzony w tym roku 14 września, ustanowiony został w 2000 roku z inicjatywy Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża, jednej z największych organizacji humanitarnych na świecie. Święto to ma na celu uświadomienie, jak ważna jest umiejętność udzielenia pierwszej pomocy, a także promowanie akcji edukacyjnych wśród obywateli.

Organizatorzy upatrują szczególną rolę w szkoleniu młodych osób, tak by uwrażliwić ich na potrzebę niesienia pomocy, wykształcić w nich właściwe postawy i nauczyć zasad postępowania w razie wypadków.

Pierwsza pomoc okazuje się niezbędna nie tylko w sytuacjach kryzysowych, takich jak wojny czy katastrofa naturalna, ale również w zwykłym, codziennym życiu. Co roku tysiące ludzi umiera lub doznaje trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek tzw. nagłego zatrzymania krążenia, do którego często dochodzi w miejscach publicznych w obecności osób postronnych.

Szybkie udzielenie pomocy (w ciągu 2-3 minut) w takim przypadku znacznie zwiększa szanse na przeżycie (40-60%). Ale pierwsza pomoc to nie tylko ratowanie życia, ale również zdrowia, np. w przypadku złamań, urazów czy drobnych poparzeń.

Tymczasem aż 45% Polaków przyznaje się, że nie umiałoby udzielić pierwszej pomocy, będąc na przykład świadkiem wypadku drogowego. Statystyki co prawda wciąż nie są zadowalające, ale wykazują stopniową poprawę. Od kilku lat większą wagę przywiązuje się do szkolenia przyszłych kierowców podczas kursów na prawo jazdy. Prowadzone są również kampanie społeczne.

Fundacje przez swoje akcje umożliwiły przeszkolenie ponad 1,5 miliona dzieci. To daje nadzieję na przyszłość, w której każdy potrzebujący będzie mógł liczyć na bezinteresowną pomoc. Warto tymczasem przypomnieć, że zgodnie z polskim prawem udzielenie pomocy w nagłych wypadkach jest obowiązkiem. Wypadałoby jednak nauczyć się pomagać nie tyle z poczucia obowiązku, co z potrzeby serca.